Over terror Jaap, Ruige Rocky en lollige Lola

De datum van vandaag stond al een tijdje gepland; een vrijblijvende wandeling met de pups van Yuka. En wat was het leuk! Door puppy cursussen en verjaardagsfeestjes konden er maar drie van de acht. Maar ach, misschien was dat maar goed ook. Want de pups hadden meer dan genoeg aan elkaar en wij hadden de tijd om alle ervaringen met Oliver, Lola en Rocky te delen.

En nee, het is niet alleen maar leuk. Een boodschap die ik ook al via de mail en app binnenkreeg. Een pup in huis is hard werken en een dikke confrontatie met jezelf. 'Kunnen we hem nog terugbrengen?' Of: 'Hemeltje lief, heeft ie ook een uit knop?'. 'Wat doen we verkeerd?' 'Is ie nou verveeld of overprikkeld?' 'Arghhh, ik word gek van dat beest!' Alle eigenaren bouwen zo hun eigen herinneringen. Ingewikkeld, confronterend, aandoenlijk en zelfs zorgelijk. 

Het is een beetje zoals het schilderen van je huis. Als het zweet op je bovenlip staat en je neus zit bovenop de deurpost die je met roller of kwast aan het verkleuren bent, denk je voortdurend bij jezelf: 'het ziet er niet uit joh...jemig, het moet zoveel beter...' Maar als je er na een flink aantal weken weer naar kijkt, snap je niet meer waar je zo moeilijk over hebt gedaan. Het leven is er dan inmiddels over heen gegaan en die deurpost lijkt is spontaan gekelderd op de lijst van dingen waar je je zorgen over maakt. Nou is een deurpost natuurlijk niet helemaal te vergelijken met een pup. Maar toch. Midden in de crisis zie je zelden de opbrengst. Die laat vaak nog even op zich wachten.

Het bijten wordt minder. En iedereen wordt beter in het op tijd inschatten van iets wat je pup nodig heeft. Rust of juist een wandeling? Aandacht of een knap staaltje negeerkunst. En accepteer je fouten. De perfecte opvoeder is een illusie en steken laten we allemaal vallen. En bovendien is het zinvol om je pup te vergelijken met zichzelf in plaats van met andere pups en/of eigenaren. 

En voor wat het waard is. Ik heb vandaag drie fantastische sociale, energieke, vrije en lieve pups gezien. Rollebollen met elkaar, respect voor de ouwe lui en in verbinding met hun baasjes. Helemaal niets mis mee. Sterker nog, rete trots op zijn! Dat ben ik in ieder geval wel. 

Voor de oplettende kijker: behalve Yuka en Tib, hadden Fenne en ik nog een hond bij ons. Onze logeerhond Cato. Ook een pup van Tib! 

Bij gebrek aan lekker weer en open terrassen, hebben we een bakkie bij het ouderlijk huis gedaan 😃 En daar duurde het niet heel lang of het spul lag heerlijk te knorren.