Foppe & De Haan
Foppe & De Haan zijn aanhankelijke stalkatten. Omdat ik het zo zielig vond, zo alleen in een grote stal, heb ik ze de eerste weken op de arm mee over het erf gesjouwd. Het terrein verkennen en indrukken opdoen. En knuffelen, dat ook. Harstikke spannend vonden ze het. Honden, paarden en kippen. Als kleine kitten is het boerderijleven nogal overweldigend. Maar veilig in mijn armen konden ze de wereld aan. Met als gevolg dat nu mijn stem al genoeg is om de twee zwart-witte alternatieve boerderijtijgers naar mij toe te doen huppelen. Ik was al verliefd op mijn honden, maar sinds een aantal weken ben ik hoteldebotel van onze twee ontzettend lieve poesjes. Nu nog muizen vangen zoals echte stalkatten...
Foppe & De Haan volgen ons overal. Of we nou voor of achter ons huis zijn, F & DH zijn van de partij. En echt onder de indruk zijn ze niet van onze activiteiten.
Foppe is bevallen van drie schattige kittens (voorjaar 2021)
Niet alleen wij vinden Foppe en De Haan leuke en vooral aantrekkelijke poezen. Er zijn al een aantal keren vrijgezelle buurtkaters op visite geweest. Tot groot vermaak van de dames trouwens, want echt rustig hielden ze het feestje niet.
Enfin, zaterdagochtend 24 april kwam Foppe licht paniekerig op ons af rennen toen wij in de ochtend in stal verschenen. Ze liep al wat weekjes met haar prachtige dikke buik te showen, maar wanneer het zover zou zijn, kon ze ons niet vertellen. Maar ik zag meteen dat de bevalling was begonnen. Haar buik trok al in de kramp en haar achterpoot was al nat van het vruchtwater.
In een flits besloot ik dat onze ingerichte kraamkamer in stal helemaal niet goed voelde. En terwijl Rob met zijn autosleutels al in zijn hand stond om naar zijn werk te gaan, was de boerderij voor Foppe en mij alleen, want iedereen was weg. Hoe fijn, want rust is het allerbelangrijkste voor een voorspoedige bevalling.
Met de bevallende Foppe in mijn armen trok ik een doos en kleedje mee en installeerde haar in onze bijkeuken. De eerste tien minuten keek ze nog een beetje gespannen naar mij terwijl haar buikje samentrok. Maar met wat geruststellende woorden en gekriebel in haar nek, gaf ze zich over aan de natuur. Haar baby's wilden eruit en het moest maar beuren. Niets verstoppen en het leed alleen doorstaan, maar liever samen met mijn mattie, zo vond onze Fop.
En wat was ik blij dat ik er bij was. Zo'n eerste bevalling in je eentje valt helemaal niet mee. Pijn in je buik, moeten poepen terwijl je in een doos ligt en dan ineens wat gespartel tussen de poten. Wat moet je ermee? Maar met wat hulp van mij (gelukkig al wat bevallingen van onze honden meegemaakt) is ze in no-time moeder geworden van drie prachtige (en hulpeloze) kittens. Twee hele donkere (het lijkt zwart, maar het zou zomaar antraciet grijs kunnen worden) en een grijs-witte.
Wauw, wat zijn we trots op haar. En ook een beetje ontroerd door haar hulpvraag. De miauw die ze liet horen toen wij in stal kwamen, had ik nog niet eerder gehoord en was ook in twee tellen te begrijpen voor ons mensen. Knap man! Inmiddels ligt ze heerlijk te knorren en sabbelt haar kroost de hele dag zichzelf in slaap. Voorlopig is de bijkeuken gebombardeerd tot kraamkamer. Gefeliciteerd Foppe!
Meer lezen en kijken? Op de pagina van nestje Foppe zijn meer foto's en verhalen te vinden.
Op woensdag 23 juni heeft De Haan 7 kittens gekregen!
'Ze mogen allebei één keer een nestje krijgen', zei ik tegen Rob toen hij opperde dat een niet geholpen poes binnen no-time kleintjes heeft. Hij zat er niet veel naast, want na Foppe liep De Haan ook al snel rond met een dikke toeter. Gezien het postuur van onze poezen dachten we dat er ook bij De Haan een stuk of twee, drie of misschien vier zouden uitkomen. Maar het werden er zeven!
Een pittige bevalling trouwens. De eerste lag in stuit en wilde er maar niet uit. Hoe De Haan ook perste en pufte, er leek geen beweging in te zitten. Een stukje staart en pootje hingen er al uit, maar het kleintje leek wel te blijven hangen. Tot frustratie van De Haan, die niet wist waar ze het zoeken moest en alle standjes uitprobeerde. Met alle rust die ik in me had, zat ik er naast en kriebelde haar ruggetje. Tijdens de zoveelste perswee zette De Haan zich schrap, haakte de voorpootjes om de rand van de doos en zette haar tanden in mijn hand. En verdomd, daar kwam de dwarsligger.
Nu de stop er eenmaal uit was, kwam de rest als stromend water. De Haan kon het bijna niet bijhouden, dus ik kon nog iets voor haar betekenen. Beetje droogwrijven en wat kittens verplaatsen als er weer een nieuwe aankwam. Het blijft bijzonder om zo samen het wonder van nieuw leven mee te maken zo als moeders onder elkaar.
Bye Bye kittens (eind augustus 2021)
Poeh hé, dat was me een pittig klus. Zeven kittens was misschien wel een beetje teveel voor De Haan en in de eerste week vind ik één van de kleintjes dood in de doos. Waarschijnlijk de zwakste. Geen kracht genoeg om zich een weg naar een goed plekje aan de tepel te worstelen. Want dat is de grootste uitdaging voor de kleintjes. Voor de overgebleven zes is dat in de eerste weken de enige kopzorg. En ook tussen dat groepje is er één die altijd aan de minste melk-producerende tiet ligt. We noemen hem Max Verstappen. Want ondanks dat hij de kleinste is, rent hij zich een ongeluk in de bijkeuken. We besluiten hem een beetje bij te voeden en dat vindt hij wel wat.
Ter vermaak van de kleintjes vinden Isa en ik een geweldige tweedehands krabpaal waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Zelfs Foppe is gecharmeerd van de wegkruip mogelijkheden. Foppe is trouwens niet weg te slaan bij de kittens. Tante Foppe stoeit, slaapt en eet met haar neefjes en nichtjes. Ook brengt ze muizen. Eerst dode en later levende exemplaren. Er zit zowaar een lijn in de opvoeding.
Op zondag 29 augustus gaat de laatste (Guus) naar zijn nieuwe huisje. Het was weer een geweldig avontuur!
Oeps, nog een nestje (25 oktober 2021)
Het was niet helemaal de bedoeling moet ik bekennen, om zo snel na haar vorige nest alweer drachtig te raken. Maar het boerderijleven dacht daar kennelijk anders over. Terwijl de melk nog in haar uiers klotste en de laatste kitten nog bij ons in de bijkeuken sliep, is De Haan alweer gedekt door een aantrekkelijke buurtkater.
Bij zus Foppe wilden we dit eerder dit jaar voorkomen en hebben haar direct naar de dierenarts gebracht voor een anti-voortplantings-ingreep. Maar dat vond de dierenarts een beetje te snel en we kregen antibiotica tegen borstontsteking en we ook op onze sodemieter. Braaf als wij zijn stelden we het bezoekje deze keer dus even uit. Prompt zitten we nu met de gebakken peren. Of eigenlijk zit De Haan met een gevulde buik.
De laatste twee weken leek het wel alsof De Haan een autoband had ingeslikt. Onze ranke poes waggelde over het erf en maakte gebruik van een handige kanteltechniek om op haar zij te gaan liggen. Het liefst 's avonds naast mij op de rand van de bank. Zodat ik haar fragiele ruggetje kon aaien denk ik. Altijd fijn, een beetje kriebelen aan de achterkant na een lange dag. Ik herken het wel.
Wanneer de boel zou ploffen is natuurlijk alleen in grove lijnen te voorspellen. Deze week moest het in ieder geval gebeuren, zover was het duidelijk. En niet alleen mijn agenda voorspelde dat, ook het lijf van De Haan was niet veel langer bewoonbaar. Het velletje stond zo strak gespannen dat de druk ergens zou moeten wegstromen, dat kon haast niet anders meer. En dat gebeurde dinsdagmiddag.
Ik was iets later thuis dan normaal en de Haan kon het niet meer ophouden denk ik. In een kuiltje hooi was de eerste al geboren. Gelukkig stond haar doos al klaar was barende mama met kind in twee tellen veilig in de bijkeuken. Om elf uur ’s avonds lagen er zeven prachtige kittens te lurken bij een trotse moeder. Nou heb ik het al een aantal keer meegemaakt maar ik ben nog altijd onder de indruk van de kracht die moeders hebben. Je ziet het in de ogen. Concentratie als er gewerkt moet worden en zachtheid als de klus is geklaard. Om middernacht uur at ze twee bakjes vlees en een bakje brokjes. Op een geboorte moet gegeten worden!
Eén week oud (dinsdag 2 november)
In je uppie foto´s (9 dagen oud, oogjes gaan open)
Twee weken oud, 9 november
De eerste stapjes (16 november, 3 weken oud)
Het avontuur gaat beginnen. Oogjes zijn open en ze zijn vaker wakker. Omdat de grote doos erg lastig is om uit te klimmen, mogen ze af en toe in het kleinere poezenmandje. En dan ziet de wereld er ineens heel anders uit. Mama houdt de boel wel nauwlettend in de gaten trouwens. Niet teveel ongein uithalen met de kittens...je ziet het haar denken.
Hulptroepen (week 22 t/m 25 november)
Altijd fijn, als een van de kinderen komt. Deze keer was Toine een paar dagen in Friesland. En behalve heel gezellig is het ook enorm handig! Een paar extra handen om te knuffelen en te fotograferen! Thanks lieve zoon!
Out off the box (26 november, ruim 4 weken oud)
Een nieuwe fase is aangebroken. Sinds een paar dagen kunnen de kittens zelfstandig uit de doos klimmen. Bij de vorige nestjes hebben we ze door de hele bijkeuken laten scharrelen, maar voor dit nest heeft Rob toch maar een stukje afgezet. De kans daar zo'n humpie dumpie onder een grote modderige laars terechtkomt is redelijk groot. Daarnaast breken wij zomaar onze nek bij het vermijden van zo'n plet-situatie. Kortom, ze leven voor nu even begrensd. Wel even oppassen dat we de wasmachine dichthouden, want die staat wel in het kittenverblijf. Straks krijgen ze wel op hele jonge leeftijd zwemles in een golfslagbad...
Actie in de tent (maandag 29 november)
Ruim 5 weken oud (donderdag 2 december)
Stoeien, klimmen en een potje judo (5,5 week oud)
Verhuizing 7 & 8 december (6 weken oud)
Een beetje onverwacht kwam het wel, de mededeling dat ze deze week dubbel glas konden komen plaatsen in de bijkeuken. Laat dat nou net het kittenverblijf zijn. Niet echt een handige combi; kleine kittens en grote zware werkschoenen van mannen die, als het goed is, weinig oog hebben voor de kleine monsters.
En dus moesten we een oplossing voor deze twee dagen vinden. En gelukkig heb ik daar Rob voor. Mijn creatieve steun en toeverlaat tijdens barre tijden. Met hekjes van de puppy's hebben we een stukje van de woonkamer afgezet en mocht het spul even wennen aan woonkamer activiteit, geluiden en geuren.
Ondertussen lag ik zwetend verstopt onder mijn dekbed. De niet-Corona griep had me te pakken en dat hielp best wel om alles gewoon maar los te laten en niet als een overbezorgde moederkloek alles maar in de gaten te houden.
Tegen de tijd dat de werkmannen weg waren, hadden de kittens in de gaten dat het hek maar een klein obstakel is. Als druppeltjes over de rand van een emmer vond de een na de ander het de weg naar een nieuwe wereld. Kittens rule the world! En daar hingen ze in de zijkant van de stoel.
Voedertijd
De grote wijde wereld
Ik heb Rob beloofd dat er zoiets bestaat als een dierenstop. Dat betekent eigenlijk gewoon dat er geen nieuwe dieren meer worden gekocht, aangeleverd of besteld. En ook niet mogen blijven plakken. En dus hebben alle kittens die je hierboven hebt zien langkomen fijne huisjes gevonden. Hele fijne huisjes moet ik zeggen, want ik krijg nog regelmatig foto's en verhalen toegestuurd. En verdraaid, die zijn ook al zo fijn.
Sambal (8 mei 2021)
Omdat ik weet dat je hier erg van kan genieten´. Deze tekst kreeg ik via de app van mijn collega Nynke Renske, niet ver voor haar dood. Bijgevoegd een foto van haar poes en een drinkende kitten. Zonder het direct te weten, voelde ik wel dat dit een veelzeggend berichtje was.
Vlak daarna kreeg ik een telefoontje van Henk en Anke over de verslechterende situatie. Veilig thuis stroomden de tranen over mijn wangen. Door een jaar te werken in de klas van iemand die zo werd gemist, heb ik Nynke Renske leren kennen zonder met haar te praten. Nou ben ik sowieso geïnteresseerd in dat wat niet wordt gezegd maar wel aanwezig is, dus helemaal vreemd was deze manier van kennismaken niet. Ik hoefde maar een kast open te doen of haar creativiteit en liefde voor het onderwijs plopte eruit.
Er was geen sprake van het vervangen van Nynke Renkse. Ik heb een plekje gezocht naast haar in groep 3. Met de nadruk op zoeken, want heel makkelijk vond ik dat niet. Ergens voelde het niet eerlijk om daar te zijn. Maar gelukkig zijn daar de kinderen. Die nog niet belast zijn met al die ingewikkelde dansjes van gedachten en gewoon even checken of het lukt om twintig keer op een dag naar de wc te gaan.
Na driekwart jaar zag ik Nynke Renkse voor de eerste keer live. Dapper stapte ze de school in en haar fijne energie verspreidde zich rondom de middenruimte. Toen ik even naast haar zat, vertelde ze, een beetje onzeker, dat ze het niet kon laten om ideeën te sturen. Omdat ze het zo leuk vindt om te doen. Een week of wat later kwam ze even in de klas en werkte met wat kinderen aan de instructietafel. Van een afstandje zag ik de wolk van strijd die haar te pakken had. Zo graag willen, maar niet meer goed kunnen, gaf haar wangen kleur en haar ogen verdriet.
Tijdens het vieren van onze verjaardagen in de klas kon ze er nog wel online bij zijn. Samen met haar poes en kleintjes die in een mandje naast haar lagen, nam ze alle cadeaus virtueel in ontvangst. Ze had het niet verwacht, zoveel aandacht. Ziek en afwezig zijn zorgt ook bij haar voor dansjes in de kop en geeft onzekerheid een ingang. Gelukkig had ze haar dieren en hield de rode kitten voor haar natte ogen.
En toen ging ze dood. En werd het stil in de klas. Voor een minuut of vijf, want daar waren de kinderen weer. Of ze even mochten plassen? Goed zo kinderen, ga maar. Zonder doorstroming ontstaat er narigheid in het lijf. Dus we praten, plassen en spelen totdat alles weer stroomt.
De week na haar afscheid belde Menno mij. Dat Nynke Renske nog een wens had. Dat ze zo graag zou willen dat de rode kitten bij mij kon wonen. Afgelopen donderdag zat ik op mijn knieën naast de dochter van Nynke Renske en bij het rode kleintje. En daarna aan de tafel met Menno voor een bakkie koffie. Nynke Renske was er trouwens ook. Net zoals in de klas. Zo had ik, een onverwacht heel speciaal en passend afscheid. Inmiddels is Sambal vriendjes geworden met mijn Lucifer en zijn de levens van Nynke Renske en mij verbonden. Zonder woorden maar waarschijnlijk wel via mijn gordijnen.
