Barbara Wielders

Niet alleen instructeurs hebben te maken met de complexe dynamiek van omgaan met kinderen, pony’s en ouders. Op Terschelling runnen Marleen Zorgdrager en Anne Gerben een seizoenbedrijf voor ponyrijden met Shetlanders en IJslanders. Geen manege maar wel een bedrijf met een vergelijkbare fijngevoelige wisselwerking tussen begeleiding, kind, pony en ouders. En zoals wel vaker is dit geen gemakkelijke combinatie. In de wereld van pony- en paardrijden voor kinderen is het altijd zoeken naar de juiste balans tussen plezier en veiligheid.

Je hoeft er niet eens echt je best voor te doen om het te signaleren. De diversiteit aan stromingen in de hippische sector is zo opgepikt. De mens heeft het er maar druk mee.

Een van mijn hobby’s, en het is trouwens ook mijn werk, is het praten met kinderen, ouders en instructeurs rondom leren paardrijden. Ik stel graag vragen om uit te vinden wat iemand bezighoudt en hoe er wordt gekeken naar een wereld waarin paarden een rol spelen. Een ingewikkelde wereld trouwens. Voor alle partijen. De verschillen in persoonlijke beleving kunnen voor een hoop gedoe zorgen.

Is het je al eens opgevallen dat menig werkwijze binnen de paardenwereld is gestoeld op iemand die ergens in het leven een dikke crisis als ruiter of in de omgang met zijn/haar eigen paard heeft ervaren, en uit deze zware tijd de weg terug heeft ontdekt en dat vervolgens met anderen wil delen? Lees je maar eens in. En de paardenwereld is daar niet de enige in. Ook menig zelfhulp boek is geschreven nadat de auteur dik in de shit zat en zodra de zon weer schijnt, de schrijver het proces van opkrabbelen wil delen. Eureka!

Een hot onderwerp de laatste tijd; het gewicht van de ruiter. Ook bij kinderen. De discussie over hoeveel een pony of paard kan dragen laat ik, gezien mijn achtergrond, aan mij voorbij gaan. Maar hoe dit onderwerp bespreekbaar te maken met kinderen en ouders, hoort wel bij mijn vakgebied.

Een instructeur is niet alleen maar een instructeur die kinderen leert paardrijden. Een instructeur is ook een praatpaal. Tenminste, degenen die goed kunnen luisteren natuurlijk. Sommige kinderen vertellen namelijk graag. En regelmatig op de meest ongelukkige momenten. Tijdens het opstijgen bijvoorbeeld: ‘Mijn ouders gaan scheiden’…hopsakee, daar zweeft de inhoud van het hoofd van het meisje zomaar tussen instructeur en kind.