Niet alleen instructeurs hebben te maken met de complexe dynamiek van omgaan met kinderen, pony’s en ouders. Op Terschelling runnen Marleen Zorgdrager en Anne Gerben een seizoenbedrijf voor ponyrijden met Shetlanders en IJslanders. Geen manege maar wel een bedrijf met een vergelijkbare fijngevoelige wisselwerking tussen begeleiding, kind, pony en ouders. En zoals wel vaker is dit geen gemakkelijke combinatie. In de wereld van pony- en paardrijden voor kinderen is het altijd zoeken naar de juiste balans tussen plezier en veiligheid.

Je hoeft er niet eens echt je best voor te doen om het te signaleren. De diversiteit aan stromingen in de hippische sector is zo opgepikt. De mens heeft het er maar druk mee.

Een van mijn hobby’s, en het is trouwens ook mijn werk, is het praten met kinderen, ouders en instructeurs rondom leren paardrijden. Ik stel graag vragen om uit te vinden wat iemand bezighoudt en hoe er wordt gekeken naar een wereld waarin paarden een rol spelen. Een ingewikkelde wereld trouwens. Voor alle partijen. De verschillen in persoonlijke beleving kunnen voor een hoop gedoe zorgen.

Is het je al eens opgevallen dat menig werkwijze binnen de paardenwereld is gestoeld op iemand die ergens in het leven een dikke crisis als ruiter of in de omgang met zijn/haar eigen paard heeft ervaren, en uit deze zware tijd de weg terug heeft ontdekt en dat vervolgens met anderen wil delen? Lees je maar eens in. En de paardenwereld is daar niet de enige in. Ook menig zelfhulp boek is geschreven nadat de auteur dik in de shit zat en zodra de zon weer schijnt, de schrijver het proces van opkrabbelen wil delen. Eureka!

Een hot onderwerp de laatste tijd; het gewicht van de ruiter. Ook bij kinderen. De discussie over hoeveel een pony of paard kan dragen laat ik, gezien mijn achtergrond, aan mij voorbij gaan. Maar hoe dit onderwerp bespreekbaar te maken met kinderen en ouders, hoort wel bij mijn vakgebied.

Een instructeur is niet alleen maar een instructeur die kinderen leert paardrijden. Een instructeur is ook een praatpaal. Tenminste, degenen die goed kunnen luisteren natuurlijk. Sommige kinderen vertellen namelijk graag. En regelmatig op de meest ongelukkige momenten. Tijdens het opstijgen bijvoorbeeld: ‘Mijn ouders gaan scheiden’…hopsakee, daar zweeft de inhoud van het hoofd van het meisje zomaar tussen instructeur en kind.

Zodra je een groep kinderen paardrijles geeft, krijg je direct te maken verschillen. De normaalste zaak van de wereld zou je denken, want iedereen is anders. En dat is natuurlijk ook zo.

Misschien is het je opgevallen of misschien wel helemaal niet. Maar er is de laatste tijd minder op deze website gepost dan gebruikelijk. En dat heeft een reden. Ik ben druk geweest met allerlei leuke veranderingen. En aangezien ik mijzelf niet dwing om alle ballen tegelijk in de lucht te houden, stond activiteit op de website & de Facebookpagina van Kinderen leren paardrijden tijdelijk op een lager pitje.

Ik weet niet hoe het bij jullie werkt, maar ik ben dol op gevoel voor humor tijdens de les. Op de een of andere manier zijn pony’s met hun individuele gebruiksaanwijzing daar harstikke geschikt voor.

Het duurt niet lang voordat kinderen in de gaten krijgen dat een pony lang niet altijd reageert op een beenhulp, verandering van teugeldruk of stemgeluid. De instructeur legt uit wat er gedaan moet worden, kind voert het uit en dan gebeurt er niks. “Hij doet het niet”, zeggen veel kinderen dan. Soms tot ergernis van de instructeur, die zuchtend antwoord: “Het is ook geen fiets”.

Een veel gehoorde uitspraak tijdens het leren paardrijden. Logisch ook, want het is ook best ingewikkeld om het goed onder de knie te krijgen.

Veel kinderen zijn competitief ingesteld. Zichzelf vergelijken met de ander staat aan de basis om te willen winnen. De beste willen zijn; voor veel kinderen een droom die ambitie opwekt.