Een instructeur is niet alleen maar een instructeur die kinderen leert paardrijden. Een instructeur is ook een praatpaal. Tenminste, degenen die goed kunnen luisteren natuurlijk. Sommige kinderen vertellen namelijk graag. En regelmatig op de meest ongelukkige momenten. Tijdens het opstijgen bijvoorbeeld: ‘Mijn ouders gaan scheiden’…hopsakee, daar zweeft de inhoud van het hoofd van het meisje zomaar tussen instructeur en kind.

Zodra je een groep kinderen paardrijles geeft, krijg je direct te maken verschillen. De normaalste zaak van de wereld zou je denken, want iedereen is anders. En dat is natuurlijk ook zo.

Misschien is het je opgevallen of misschien wel helemaal niet. Maar er is de laatste tijd minder op deze website gepost dan gebruikelijk. En dat heeft een reden. Ik ben druk geweest met allerlei leuke veranderingen. En aangezien ik mijzelf niet dwing om alle ballen tegelijk in de lucht te houden, stond activiteit op de website & de Facebookpagina van Kinderen leren paardrijden tijdelijk op een lager pitje.

Ik weet niet hoe het bij jullie werkt, maar ik ben dol op gevoel voor humor tijdens de les. Op de een of andere manier zijn pony’s met hun individuele gebruiksaanwijzing daar harstikke geschikt voor.

Het duurt niet lang voordat kinderen in de gaten krijgen dat een pony lang niet altijd reageert op een beenhulp, verandering van teugeldruk of stemgeluid. De instructeur legt uit wat er gedaan moet worden, kind voert het uit en dan gebeurt er niks. “Hij doet het niet”, zeggen veel kinderen dan. Soms tot ergernis van de instructeur, die zuchtend antwoord: “Het is ook geen fiets”.

Een veel gehoorde uitspraak tijdens het leren paardrijden. Logisch ook, want het is ook best ingewikkeld om het goed onder de knie te krijgen.

Veel kinderen zijn competitief ingesteld. Zichzelf vergelijken met de ander staat aan de basis om te willen winnen. De beste willen zijn; voor veel kinderen een droom die ambitie opwekt.

Hoe je kinderen wil leren paardrijden zonder een keer te vallen, is mij een raadsel. Toch komen instructeurs en maneges steeds meer onder druk te staan om alles veilig te houden.

“Mocht je nog een locatie zoeken, dan ben je bij mij van harte welkom!”. José Westerhof was een paar maanden geleden deelnemer bij een nascholing in Zeeland van ‘Kinderen leren paardrijden’.

Heel veel stallen en maneges maken er gebruik van. Weliswaar worden er verschillende namen voor gebruikt, maar het principe is min of meer hetzelfde. Een (manege)pony verzorgen, een paard leasen of deelnemen aan de ambitie les op dezelfde pony.

Het valt niet mee op de middelbare school. De pauzes zijn het ergst. Overal groepjes en het lukt Suus niet om ergens bij te horen. Een kring van tieners met de telefoons klemvast in de handen is een ondoordringbare vesting voor haar. Over de schouders nonchalant meeluisteren is de enige optie om nog een beetje het gevoel te krijgen erbij te horen. Alle andere meiden in de klas hebben al een beste vriendin en willen geen derde wiel. Deze groep is gesloten en de rest van de meiden is bezet. Het is overleven voor Suus.

Niets blijft zoals het is. Kinderen weten daar alles van. Binnen no-time passen ze hun schoenen niet meer, de winterjas van vorig jaar heeft ineens wel hele korte mouwen en ze krijgen elk jaar (of elk uur) een andere leraar. Ook hun cognitieve vermogen (leervermogen) blijft niet hetzelfde en voor ze er zelf erg in hebben, weten ze weer meer. Veranderingen bij kinderen zijn op allerlei gebieden zeer aanwezig.