En toen kwam Boris

‘Heb je het nog niet druk genoeg?’ vraagt één van mijn collega’s als ik vertel wat ik nu weer van plan ben. ‘Nou eh…eigenlijk wel’, stamel ik. Want de combinatie van mijn baan, een goed lopende bedrijf, mijn gezin, twee honden en een paard, houdt flink de pas erin.

En tegelijkertijd weet ik dat het leven soms een wending neemt die je niet helemaal ziet aankomen, maar daarom niet meer dan de moeite waard is. En dus is zomaar ineens een tweede paard in mijn leven; welkom lieve en leuke Boris. Niet helemaal zomaar natuurlijk.

Het ging als volgt.

Mijn wens om paard bij eigen huis te hebben is tot nu toe nog niet gelukt. Het wegplukken van twee tieners uit hun vertrouwde omgeving, zet mij voor zoveel hobbels, dat we die plannen nog even hebben uitgesteld. Maar er is een buitengewoon goed alternatief op ons pad gekomen. Geen pensionstal meer voor ons, bofkonten die we zijn. We kunnen nu privé staan. We zijn welkom bij een jong gezin met twee kinderen, een baby en twee shetlanders. Te druk voor eigen paarden, maar wel op zoek naar leven op hun erf. Laten wij daar nou best voor willen zorgen.

Te beginnen met een tweede paard. Want ze hebben twee stallen en wij maar één paard. ‘Straks, als ik weer een beetje fit ben, wil ik ook wel weer eens een rondje rijden’, zegt Sandra de eigenaresse. Komt dat even goed uit, want ik wil ook het rijden weer rustig oppakken, maar ons jonge gestippelde vriend is nog niet ervaren genoeg om mij te helpen rijden. Bovendien willen Robert en ik in de toekomst dolgraag op pad naar strand en bos; het liefst beide te paard. Dus hopla, meer redenen heb ik niet nodig om de zoektocht in te zetten.

En toen vond ik Boris. Totaal onvoorbereid gingen we kijken met onze twee honden. En of het nou de gastvrije ontvangst is geweest of het was gewoon het charisma van Boris; maar de klik was er meteen. Een kruising Fries; net zoals ons andere paard, maar dan anders. Hoe leuk is dat? Sabina de eigenaresse, heeft samen met haar moeder een leuk uitje geregeld voor dit eerste bezoekje. De fietsen worden klaar gezet en daar gaan we met z’n allen, een echte buitenrit. Boris trots voorop.

Overvallen door deze speciale ontvangst, vergaten we camera en telefoon om alles vast te leggen. Des te meer hebben we gekletst en genoten van onze kennismaking. Twee weken later gingen we nog een keer, nu met dochter en camera. En weer nestelde Boris zich in ons hart, alsof hij het wist. Stoer en stoïcijns draafde hij voorop terwijl onze honden om hem heen dartelen. Hij keek er niet van op. Wij wel. En nu is hij sinds een week bij ons. Op het erf bij Sandra en maatjes met ons andere paard. Wat een geweldige wending.