Sambal

Omdat ik weet dat je hier erg van kan genieten´. Deze tekst kreeg ik via de app van mijn collega Nynke Renske, niet ver voor haar dood. Bijgevoegd een foto van haar poes en een drinkende kitten. Zonder het direct te weten, voelde ik wel dat dit een veelzeggend berichtje was.

Vlak daarna kreeg ik een telefoontje van Henk en Anke over de verslechterende situatie. Veilig thuis stroomden de tranen over mijn wangen. Door een jaar te werken in de klas van iemand die zo werd gemist, heb ik Nynke Renske leren kennen zonder met haar te praten. Nou ben ik sowieso geïnteresseerd in dat wat niet wordt gezegd maar wel aanwezig is, dus helemaal vreemd was deze manier van kennismaken niet. Ik hoefde maar een kast open te doen of haar creativiteit en liefde voor het onderwijs plopte eruit.

Er was geen sprake van het vervangen van Nynke Renkse. Ik heb een plekje gezocht naast haar in groep 3. Met de nadruk op zoeken, want heel makkelijk vond ik dat niet. Ergens voelde het niet eerlijk om daar te zijn. Maar gelukkig zijn daar de kinderen. Die nog niet belast zijn met al die ingewikkelde dansjes van gedachten en gewoon even checken of het lukt om twintig keer op een dag naar de wc te gaan.

Na driekwart jaar zag ik Nynke Renkse voor de eerste keer live. Dapper stapte ze de school in en haar fijne energie verspreidde zich rondom de middenruimte. Toen ik even naast haar zat, vertelde ze, een beetje onzeker, dat ze het niet kon laten om ideeën te sturen. Omdat ze het zo leuk vindt om te doen. Een week of wat later kwam ze even in de klas en werkte met wat kinderen aan de instructietafel. Van een afstandje zag ik de wolk van strijd die haar te pakken had. Zo graag willen, maar niet meer goed kunnen, gaf haar wangen kleur en haar ogen verdriet.

Tijdens het vieren van onze verjaardagen in de klas kon ze er nog wel online bij zijn. Samen met haar poes en kleintjes die in een mandje naast haar lagen, nam ze alle cadeaus virtueel in ontvangst. Ze had het niet verwacht, zoveel aandacht. Ziek en afwezig zijn zorgt ook bij haar voor dansjes in de kop en geeft onzekerheid een ingang. Gelukkig had ze haar dieren en hield de rode kitten voor haar natte ogen.

En toen ging ze dood. En werd het stil in de klas. Voor een minuut of vijf, want daar waren de kinderen weer. Of ze even mochten plassen? Goed zo kinderen, ga maar. Zonder doorstroming ontstaat er narigheid in het lijf. Dus we praten, plassen en spelen totdat alles weer stroomt.

De week na haar afscheid belde Menno mij. Dat Nynke Renske nog een wens had. Dat ze zo graag zou willen dat de rode kitten bij mij kon wonen. Afgelopen donderdag zat ik op mijn knieën naast de dochter van Nynke Renske en bij het rode kleintje. En daarna aan de tafel met Menno voor een bakkie koffie. Nynke Renske was er trouwens ook. Net zoals in de klas. Zo had ik, een onverwacht heel speciaal en passend afscheid. Inmiddels is Sambal vriendjes geworden met mijn Lucifer en zijn de levens van Nynke Renske en mij verbonden. Zonder woorden maar waarschijnlijk wel via mijn gordijnen.