Als ik later groot ben

‘Later als ik groot ben, wil ik op een boerderij wonen met heel veel dieren’. Dit is wat er in mijn koppie zat toen ik een jaar of acht was. Inmiddels ben ik hard op weg naar de vijftig en ga ik het doen. Op het juiste moment kun je wachten tot je een ons weegt, dus vooruit met de geit.

Deze zomer verkassen Robert en ik met al onze dieren naar Friesland. Het was liefde op het eerste gevoel en na een uur hadden we het huis met gigantische schuur en heel veel weiland gekocht. De liefde voor de beelden drong pas later echt tot ons door. ‘Wat hebben we nou weer gedaan?’, vroegen we ons af toen we weer terug in het westen waren. Hoewel de wens al jaren popelde, was deze ommezwaai redelijk onverwacht te noemen. Maar kansen moet je bij de kladden grijpen als ze zich voordoen.

Daarna kwamen de regelweken. Een baan vinden, ons huis hier verkopen en onze agenda’s wel duizend keer raadplegen. Logistiek gezien is verhuizen naar een andere regio met kinderen en dieren best een uitdaging. Maar het is allemaal zo goed als gelukt en we hebben een soort van planning. Weliswaar met wat grijze haren erbij, want op avontuur gaan is nooit alleen maar leuk, maar we hebben ons door de hoogste golven heen geploeterd en dobberen nu in kalmer water.

Ons paard Broes krijgt nieuwe vriendjes (ik ben verliefd... meer foto’s volgen snel) en een inloopstal met veranda, paddock en weiland. De honden Tib en Yuka zullen het moeten doen met 2.5 hectare weiland, een sloot en flink veel bosjes om in te struinen. En onze kippen boffen dat ze geen klein krieldames zijn maar potige tantes met de dinopoten stevig op de grond. Kleinere exemplaren hangen in no-time tussen de klauwen van een of andere Friese roofvogel, zo hebben we begrepen.

De cavia’s en konijnen zijn ondertussen hier thuis al op trainingskamp. Een goede voorbereiding is essentieel. De twee hokken zijn nu zo geplaatst dat er een binnentuin is ontstaan waar ze met z’n allen kunnen chillen en spelen. Anders is straks de overgang naar multi-culti weiland met geitjes, mini varkens en wie weet wat nog meer komt aanwaaien, wel heel erg groot. 

En wij kunnen het nog steeds nauwelijks bevatten. Maar elke keer als we weer met de trailer op en neer tuffen, komt het dichterbij en lijkt net echt. Sommige dromen komen zomaar uit. Hoewel, zomaar is niet het juiste woord. Maar daarover later meer.

Liefs Barbara