Ziek

‘Ik heb pijn in mijn keel mam’. ‘Getsie Toine’, zeg ik tegen mijn zeventienjarige zoon. ‘Let even goed op je voeding en ga vroeg naar bed’, was mijn antwoord. Ik geloof niet dat je voor die oplossing gestudeerd hoeft te hebben maar vaak helpt het wel.

Maar ik had de blik in zijn ogen moeten vertrouwen en weten dat er iets anders speelt. Daar was de huisarts het mee eens. Toine sjouwt de ziekte van Pfeiffer met zich mee.

En nu ligt hij gevloerd. Een keel zo dik en pijnlijk dat er alleen wat hapjes vla en frisse schijfjes komkommer in gaan. Zijn ogen hebben zo’n lege blik dat hij zelfs zijn telefoon niet mist. Toine is harstikke ziek. En terwijl het familieweekend met de familie van mijn man vol in bedrijf is en de ene na de andere leuke foto in de familie groepsapp verschijnt, ligt hij lamlendig op de bank en zijn mijn werkzaamheden beperkt tot zorgen voor.

Toine zijn tijdelijke metgezel heb ik trouwens ook op bezoek gehad ruim dertig jaar geleden. Ik was weken doodziek. Slikken ging alleen als mijn moeder mijn hoofd optilde en al die weken lag ik in mijn bed. Ook ging ik jaren terug in emotionele leeftijd. Was ik met mijn dertien jaar net begonnen aan groot worden, zo floot Pfeiffer mij onverbiddelijk terug. Mijn moeder mocht weer voorlezen, de nieuwe satijnen nachtjapon werd vervangen door een katoenen pyjama en ik keek weer naar tekenfilms van de Care-Bears en Inspector Gaget.

En net zoals mijn moeder, zorg ik nu voor mijn zoon. Onze ziek-zijn-familie-traditie geef ik op deze manier door aan mijn kinderen. Verkouden is niet hetzelfde als griep en koorts is het kantelpunt om thuis te mogen blijven. En geveld door Pfeiffer is hartstikke zielig. Tuurlijk zijn er ergere dingen. Maar dat is altijd achteraf en bovendien is die kennis beter geschikt voor volwassen. Mijn zoon is ziek en heeft mij nodig. ‘Mijn keel doet zo’n pijn mama’, zegt hij. Ik snij nog maar een schijfje komkommer en zet Pokémon voor hem aan.