Wat een weer hadden we vandaag tijdens de eerste middag 'Zo sterk als een paard' met Boris & Broes. Niet te heet en niet te koud, het was geweldig weer om te rommelen en te klooien rondom stal.

Gezien zijn jonge leeftijd van drie-en-een-half gunden wij Broes afgelopen zomer wat vrijheid en een zooitje gras. Niet oefenen om bereden te kunnen worden, maar gewoon een beetje dartelen tussen soortgenoten.

Na twee dagen binnen zitten tijdens mijn opleiding voor Mindfulness trainer, begon ik de dag van vandaag heerlijk buiten bij onze paarden.

Zo’n mooi weer was het niet eens vandaag. En toch hebben Robert en ik, Tib en Yuka, Boris & Broes en Jasmijn en Yvie en een kleine krullebol een heerlijke middag gehad. Het is net kamperen. Een uur in de weer om koffie te zetten en eigenlijk geen tijd om op te drinken.

Mijn kinderboek ‘De avonturen van Boris & Broes’ heeft geen Avi-niveau. En het is ook al niet in een hokje te plaatsen qua omschrijving; is het nou een prentenboek of een gewoon leesboek? Om over het formaat nog maar te zwijgen. Want ik ben niet eerder zo’n lang boek tegengekomen. Kortom, mijn paarden Boris & Broes zijn in een best apart kinderboek beland.

Wie heeft zin (en tijd...) om ons te helpen Boris & Broes te voorzien van aandacht en beweging? Voor ongeveer drie keer per week (ma, di en 1 dag in overleg) zoeken wij iemand die enthousiast en ook kundig is. Vaker komen kan altijd overlegd worden.

Met twee kinderen in de lappenmand de afgelopen weken, is het qua paardenbeleid een beetje improviseren. Nou ja, zo ingewikkeld was de planning nou ook weer niet. Want eigenlijk betekende het vooral dat Robert onze paarden in zijn eentje verzorgt. En ik was thuis. Of in het ziekenhuis waar Fenne werd geopereerd aan haar knie.

Na een paar dagen sneeuw, vorst en een bevroren bak, was het vanmiddag tijd voor het loslaten van opgebouwde yihaaaaa gevoelens. Zowel Boris als Broes kregen het letterlijk op de heupen. Vrolijke passen en hoge bokken. Toch wel weer fijn dat er weer even flink bewogen kon worden. Kennelijk hebben ze toch voorzichtig gedaan tijdens de sneeuw en is dagen. Maar vandaag gingen ze heerlijk los. 

Boris is te dik. Hij gaat sinds de zomer meer als horizontaal wijnvat door het leven dan als strak en gestroomlijnd. Niet dat het laatste een makkelijk haalbare kaart is als je weet dat hij als bourgondisch en behoorlijk lui mag worden omschreven.

Wil je je paard echt goed leren kennen, dan heb je daar minstens vier seizoenen voor nodig. En aangezien wij onze Boris pas sinds vorig jaar zomer als maatje hebben, lieten wij hem en zijn vacht die winter zijn goddelijke gang gaan.

De halve wereld lijkt er geen enkel probleem mee te hebben. Hup, paard in de trailer en gaan. Of in een vrachtwagen, ook een vaak gebruikt transportmiddel om op concours te gaan of een leuk plekje te zoeken om buiten te rijden. Lijkt mij geweldig.

‘Heb je het nog niet druk genoeg?’ vraagt één van mijn collega’s als ik vertel wat ik nu weer van plan ben. ‘Nou eh…eigenlijk wel’, stamel ik. Want de combinatie van mijn baan, een goed lopende bedrijf, mijn gezin, twee honden en een paard, houdt flink de pas erin.