Geboren: Australian Shepherd pups feb.2022

Een beetje spannend is het wel, om alweer te beginnen met het maken van een speciale pagina voor het laatste nest van Yuka. Want het moet allemaal maar goed gaan natuurlijk. Loopsheid, dekking en dracht zijn allemaal redelijk te plannen, maar toch grijpt de natuur nog wel eens in. Of, het tegenovergestelde, lijkt de regelmaat van alles wat altijd zo is ineens ver te zoeken. Kortom, een planning is er nog niet. Hoop wel. En daarom deze eerste voorzichtige nest aankondiging dat Yuka in februari 2022 misschien haar tweede en ook laatste nest krijgt. En ook nog eens met een oude bekende. We hopen dat Yuka net zo verliefd wordt op Mason als de vorige keer. Zouden er net zulke prachtige pups worden geboren? 

Er staan al mensen op de wachtlijst, maar de ervaring leert dat er altijd weer mensen afvallen. Dus als je nu al weet dat je geïnteresseerd bent in een Australian Shepherd pup met een vleugje Border Collie, kun je mij altijd een berichtje sturen. 


Het begin is er!

Whaaaa, wat was het weer spannend. Yuka heeft een succesvolle eerste date met Mason gehad. Heel romantisch was het trouwens niet want ik was niet de enige die het spannend vond.

Toen Mason nog achter de voordeur naar haar stond te loeren, raakte ze direct in de stemming, draaide haar staart opzij en positioneerde de achterpoten stevig op de grond.

Maar toen ze eenmaal samen waren en het echt werd, moest Mason toch echt even zijn best doen. 'Ho ho jongeman, niet zo gretig.' Dit spreekwolkje hing wel  heel duidelijk boven Yuka haar hoofd. Maar tijd doet wonderen en na wat 'hard to get' spelletjes was het uiteindelijk toch een hit. 

Het gekoppeld staan vindt Yuka trouwens maar gedoe. Het soort van lepeltje lepeltje liggen maar dan anders, is niet echt aan haar besteed. Ze kijkt er dan ook een beetje treurig bij. 

Eenmaal los wordt er druk gewassen en even uitgepuft om snel daarna elkaar toch weer even op te zoeken voor een snuffel en likje. Heel lief om te zien en ergens een geruststelling voor mij als baasje. Een beetje geënsceneerd is het immers wel. Ik troost me met de gedachte dat precies hetzelfde zou gebeuren als ze elkaar spontaan in het bos zouden tegenkomen. Het blijft de natuur. 


Weer gelukt!

En jawel hoor, ook de tweede date is succesvol verlopen. Met de vorige ontmoeting nog vers in de neus, was het niet nodig om heel lang te doen over het begroeten. Het koppel zocht snel een privé plekje en vlak daarna was het feest! 

Jaaaaaa, drachtig!

Toch altijd weer spannend want je weet het maar nooit. Maar Yuka is donderdag 13 januari drachtig gescand. De dierenarts zag een stuk of vijf pups, maar dat kunnen er meer of minder zijn. Dubbel tellen en verstopt liggen gebeurt namelijk regelmatig. Hoeveel het er uiteindelijk worden, weten we over ongeveer een maand. 

Met deze geslaagde dekking en een positieve echo kunnen we rekening houden met het volgende schema:

  • Geboorte pups (9 weken draagtijd, 63 dagen) rondom 12 februari.
  • Pups zijn acht weken en klaar voor nieuw avontuur bij baasjes rondom 9 april.

Lange onderbroek

Het apparaat staat nog geen seconde op haar net kaalgeschoren buik en het is al duidelijk. ‘Ik zie zelfs al een hartje kloppen’, zei de dierenarts. Met natte ogen staar ik naar het grijszwarte scherm en geloof de dierenarts gelijk. Ik ben ontroerd door het natuurlijke wonder wat zich daar wederom in haar buik afspeelt en aangedaan door het vertrouwen van mijn hond.

Ze vindt het namelijk maar niks, dat gefrunnik aan haar lijf door vreemde handen. En op je rug liggen met je poten uit elkaar is sowieso een idioot kwetsbare positie, dus ik snap haar wel. Na wat angstige blikken naar mij, geeft ze zich over en voel ik de spanning wegtrekken en wordt haar hoofd zwaar op mijn arm. Overgave aan je dierbare blijft altijd nog een kunst op zich.

De vorige keer tijdens haar dracht vrat Yuka de rauwe paprika en kipfilet van het aanrecht,  nu eet ze soms twee dagen niet van haar eigen voer en lijkt geobsedeerd door kattenbrokjes. Ook graaft ze kuiltjes in het weiland en vindt daar iets onduidelijks. Maar het heet niet voor niets vruchtbare grond dus het zal vast iets bijdragen aan haar gezondheid. Verder is ze kampioen knuffelen en op de bank kruipen. De opvoeder in mij wat bankslapen betreft was al langer vertrokken en ik trek het honden-slaap-kleedje liefdevol onder haar billen.

Het is weer wat, een zwangere hond in huis. Zonder dat we er erg in hebben worden de grenzen opgerekt en wentelt Yuka zich in aandacht. Tenminste bij mij. Rob schiet altijd in de praktische modus. De puppygemeente moet namelijk groter, maar waar laten we dan de eettafel? En het liefst zet hij de verwarming nu al lager, want het vorige nest en een deur die vaak heeft opengestaan zodat de pups lekker konden buiten spelen, heeft ons een extra gasrekening van duizend euro bezorgd. Dus trek je lange onderbroek alvast maar aan Barrie, want nog vier weken wachten en dan is het zover.


Gepaneerde eend (18 januari 2022)

Het leek zo'n goed plan. In de avond nog even lekker een rondje strand. De pootjes strekken na een lange werkdag voor mij en een saai dagje thuis voor de honden is tenslotte heel gezond en daardoor min of meer verplichte kost. En in het begin was het ook heerlijk moet ik zeggen. Het kabbelende geluid van de golfjes op het strand is bijna net zo weldadig als een tukkie op de bank. 

Maar toen vond Yuka iets lekkers tussen de zandkorrels. En ze vond het zo lekker dat er geen haar meer op haar zachte hoofd was die er aan dacht om dat lekkers af te staan aan het baasje. Zodra ik een stap haar kant op deed, sloeg zij de kaken nog eens even extra goed op elkaar en vermorzelde daarmee een stukje eend. Of vogel, Joost mag weten wat ze had gevonden. Maar lekker vond ze het.

Uiteindelijk heeft ze het hele culinaire hoogstandje al krakend naar binnen gewerkt. Tot grote zorgen van mij, want dat kan toch niet goed zijn voor haar groeiende buik? We zitten niet echt te wachten op een portie vogelgriep. Ik maakte me borst al nat voor de nacht. Maar deze variatie op haar doorsnee menu heeft haar kennelijk alleen maar goed gedaan. Madam sliep als een roos en had nergens last van. Voor de zekerheid toch nog even gebeld met de dierenarts de volgende ochtend. Niet nodig volgens Yuka. Ze lust er eigenlijk nog wel een. 


Puf Puf (donderdag 3 februari, bijna 8 weken drachtig)

Nog een dikke week moet ze. Yuka haar buik is dik en het lijf traag en vol. Tijdens het wandelen houdt ze zich rustig en hijgt sneller dan normaal. En wat logisch ook, want van binnen is er al vertier genoeg. Zodra je je hand op haar buik legt, lijkt het wel alsof er binnen no time een puppy komt contacten.

Doffe plopjes en zachte ronde bewegingen onder je hand is trouwens echt wel magisch te noemen. Yuka geniet daar enorm van. Ze inhaleert het liefst alle beschikbare aandacht. Maar ze heeft concurrentie, mama Tib (en straks weer oma) is er als de kippen bij om het alleenrecht op te eisen. 

Verder zijn wij druk met de planning. Dit weekend maken we de puppy gemeente in orde. Altijd weer even puzzelen omdat de ervaringen van de vorige keer weer nieuwe wensen heeft aangezwengeld. Meer ruimte is de wens. En meer ruimte voor de pups betekent minder voor ons. Dus waar zetten we de eettafel? Je kunt er maar druk mee zijn. 


Dag woonkamer...Hallo puppy gemeente

We zijn een week verwijderd van de bevalling en dan krijg ik het toch echt op mijn heupen. Nauw verbonden als ik mij voel met mijn hond, wil ik nestelen en de boel klaar hebben zodat ons slagschip kan bevallen. Een handige dag was het trouwens niet om alles naar binnen te sjouwen. Het waaide zo hard dat ik alle deuren moest vasthouden, zodat Rob alles veilig naar binnen kon lopen. Nou ja, veilig. Tib is kampioen in de weg liggen en lopen. Want stel je voor dat we onverhoopt toch ineens in de auto stappen of naar achteren gaan. Dat wil ze onder geen beding missen natuurlijk. Yuka lijkt haar plekje te herkennen en duikt direct de kist in zodra hij klaar staat. Nog heel even en dan kijken we naar een nog meer gevulde kist. Oefff, wat is het toch weer spannend. 


Daar zijn ze dan! (geboren op 12 en 13 februari)

Oef, dat waren een paar pittig dagen hier. Vanaf donderdag vertoonde Yuka al voortekenen dat de bevalling niet lang op zich zou laten wachten. Onrustig, graven en af en toe hijgen. Ook heeft ze het spelletje 'zwaan, kleef aan' uitstekend uitgevoerd. Als een schaduw volgde ze me overal door het huis en lag op de mat als ik even naar buiten ging. 

Pas zaterdagmiddag werd het serieuzer en toen moest het heftige hijg, graaf en puf werk nog beginnen. Arme Yuka, haar ogen zagen al zo moe. En precies zoals de vorige keer kwam de eerste pup (om 22.34 om precies te zijn) op het moment dat ik me zorgen begon te maken over de duur en het geweld van binnen. Met vlak daarna de tweede. Dames aan kop deze keer. Daarna duurde het even en kwamen er twee mannen en als toegift nog een dame (inmiddels 01.45). Poeh, wat een bevalling weer, zowel letterlijk als figuurlijk. 

Naam pup Geslacht Kleur Tijd Gewicht
Sinne Teef Black-tri (licht) 22:34 490 gram
Labello Teef Red (= bruin-wit) 22:50 445 gram
Sonos Reu Red (weinig wit) 00:49 (13 februari) 461 gram
Kjeld Reu Red Merle 00:53 437 gram
Lummy Teef Red Merle (lichter dan Kjeld) 01:45 445 gram

Bevallen = Wachten


In love ❤️ (14 februari)

Wat een magische dagen zijn het weer. Je zou zeggen dat het went, een nestje met pasgeboren pups, maar niets daarvan. Vol bewondering hangen we weer boven de kist. Alleen al de geluidjes zijn verslavend. Laat staan de zoekende koppies en tijgerende lijfjes op weg naar de melkvoorziening. En die weten ze te vinden hoor. Zelfs als ze per ongeluk aan de verkeerde kant van mama zijn terechtgekomen, lukt het om zelf terug te worstelen. Over doorzettingsvermogen gesproken. De Olympische Spelen zijn er niets bij. 

Niet alleen het drinken en tijgeren is op gang gekomen, ook Yuka herstelt van haar bevalling. Ze komt alleen uit de kist om te drinken, eten en plassen/poepen, maar het is fijn dat alles het weer doet. Het heeft tenslotte nogal huisgehouden binnen in haar lijf, dus halleluja dat alles weer werkt zoals vanouds. Oma Tib komt regelmatig op bezoek en neemt dan een poetsbeurt over van Yuka. Zo kan mama een extra tukkie pakken. Goud waard, die oma's! Morgen wat filmpjes van het spul. 


Puppy Power (dinsdag 15 februari)

Op maandag, dinsdag en woensdag werk ik op school en ben dan (jammer genoeg) niet de hele dag bij de pups. Gelukkig hebben we 'de hulptroepen'! Vandaag had dochter Fenne puppy dienst. Zij maakte deze heerlijke filmpjes en een prachtige foto van het vijftal. Al aardig op stoom wat drinken betreft. En gelukkig nog geen nageltjes en/of tandjes, dus Yuka vindt het allemaal nog prima. Nog even genieten dus maar. 


Navigatie oefening (do 17 februari)

Na de eerste altijd spannende dagen lijkt er nu een ritme te ontstaan. Yuka gaat regelmatig even de kist uit en laat haar kroost dan alleen. Even iets anders dan liggen als melkmachine geeft lucht in de kop. Wat eten, een ommetje buiten of onder de baas zijn benen kruipen zodra die thuis is van zijn werk en nog even een bord eten naar binnen werkt. Je weet tenslotte maar nooit wat er voor lekkers uit de lucht komt vallen. 

Het terugkomen op het thuishonk is een oefening voor het gepeupel. Want die moeten vervolgens dan zelf navigeren naar de tiet om de volgende voeding te genieten. En net zoals al het andere dat je al pas geborene nog moet leren, vereist dat enige oefening. 

Hieronder zie je drie filmpjes. Allemaal gemaakt direct nadat Yuka is teruggekomen in de kist. De eerste zie je de succesvolle missie van de meerderheid. Het tweede filmpje laat zien dat je door een verkeerde afslag (in dit geval veroorzaakt door mama zelf) ook de weg kwijt kan raken. Het filmpje stopt op een gegeven moment omdat ik heb ingegrepen. Een van de doodligstangen is doorgebogen waardoor deze pup een grote kans heeft om klem te komen zitten. Het laatste filmpje is eind goed, al goed. 

Let ook eens op de geluidjes. Tenminste, als dat lukt door het schaatscommentaar heen (sorry...ik kijk graag naar de Olympische Spelen en vergeet dan het geluid uit te zetten) Maar de stress is echt wel duidelijk te herkennen


Ff alleen (vrijdag 18 februari)

Zo zachtjes aan zijn de pups groot genoeg om even een paar minuutjes in mensenhanden te zijn. Kennismaken met een andere geur dan die van mama en ook even een ander gevoel ervaren, want mijn handen, trui (sorry...het is mijn een oude boeren-buiten-trui) en broek zijn andere sensaties dan de vacht van Yuka en broertjes en zusjes. Zo doen ze kleine leerervaringen op.


Hoppaaaaa, alweer 1 week oud! (zaterdag 19 februari)

Bij deze het bewijs dat er zoiets bestaat als een natuurlijke ontwikkeling. En dat je daar best vertrouwen in mag hebben. Iets wat ik wel eens mis in het onderwijs. Daar is trekken aan kinderen zo ongeveer de norm geworden. Maar als je deze filmpjes ziet en beseft dat de pups pas een week oud zijn, zie je dat het vaak goed komt. Oké, de juiste omstandigheden zijn gecreëerd, maar verder heb ik er, als begeleider, verrekte weinig aan gedaan.  Ik vind het een geruststellende gedachte.