Als kind ben ik vaak verhuisd. En behalve drukte en veel moeten doen, was het ook altijd gezellig. Precies dat hebben wij de afgelopen twee dagen ervaren. Vanaf vrijdagochtend half zes zijn we in heel goed gezelschap, namelijk al onze kinderen, aan de klus. En er mag nu al een labeltje ‘geslaagd’ aan wat mij betreft.

‘Later als ik groot ben, wil ik op een boerderij wonen met heel veel dieren’. Dit is wat er in mijn koppie zat toen ik een jaar of acht was. Inmiddels ben ik hard op weg naar de vijftig en ga ik het doen. Op het juiste moment kun je wachten tot je een ons weegt, dus vooruit met de geit.

“Waarom niet eigenlijk?” Rob heeft de gewoonte om nogal nuchtere vragen te stellen als ik twijfel. “Tja, om zoveel. Druk, nieuwe baan, eng, geen puppy willen houden, hectisch. En zo kan ik nog wel even doorgaan.”, was mijn antwoord. “Maar werden we de vorige keer niet allemaal heel blij van een nest pups bij ons in de woonkamer?”, was de volgende vraag van mijn man. Voor hem is het leven niet snel te veel of te druk. Het leven moet je leven is zijn motto. ‘Euh…ja, dat wel. Heel blij zelfs, bedacht ik me direct.

Het is dat ik met de kinderen heb afgesproken dat alles wat besproken wordt onder ons blijft. Maar man man, wat heb ik mooie uitspraken te horen gekregen van mijn jonge deelnemers.

‘Ik heb pijn in mijn keel mam’. ‘Getsie Toine’, zeg ik tegen mijn zeventienjarige zoon. ‘Let even goed op je voeding en ga vroeg naar bed’, was mijn antwoord. Ik geloof niet dat je voor die oplossing gestudeerd hoeft te hebben maar vaak helpt het wel.

‘Je leert het meest van je mislukkingen’. Een uitspraak die ik gisteren hoorde op tv. (Voor de geïnteresseerden; dat zei Maroeska, een deelnemer van ‘Heel Holland Bakt’)

Mijn partner is een rare vogel. Dikke kans dat juist dit de reden is dat ik hem zo leuk vind, want ik hou wel van een beetje gekkigheid.

Van alle idiote dingen die je kunt meemaken tijdens wandelingen met je honden, is Tib nu toch wel met stip gestegen naar de eerste plaats. Veel idioter kan het namelijk niet.

Sinds begin deze week hebben de brokjes het heft in handen genomen hier thuis. In het begin nog een beetje in de week gezet met puppymelk, maar nu worden de ze al geduldig stuk geknaagd door het spul.

“Mam, mag ik mee naar een concours?”. Haar vraag overviel mij toch nog een beetje. Ze heeft maar een paar keer gereden op dat nieuwe paard die tijdelijk bij de manege staat.

Mijn onderwijs collega heeft groene vingers. En niet alleen dat, ze heeft ook een warm hart voor rupsen, waterdiertjes en vogels. Dat zeg ik met enige trots, want ik mis die kwaliteit totaal voor dat kleine gepeupel.

In mijn voortuin staat een abrikozenboom. Niet dat ik dat direct wist toen wij hier gingen wonen trouwens. Maar toen de boom ineens een explosie aan abrikozen produceerde, was er geen misverstand meer mogelijk over de identiteit van onze nieuwe vriend.