Het was toch weer spannend. Ondanks dat ik al twee bevallingen van een hond heb meegemaakt, was ik toch weer een beetje gespannen. Zou het allemaal goed gaan? Komt er niet één overdwars te liggen waardoor de rest de uitgang niet meer kan vinden? Lukt het Yuka om te dealen met dat interne lichamelijke geweld? Er zijn nogal wat krachten nodig om iets wat binnen lekker heeft liggen chillen, naar buiten te jagen. Zo weet ik uit persoonlijke ervaring.

Balietsa

Hartstikke drachtig is ze, onze Yuka. Maar ik geloof niet dat ze er erg veel last van heeft. Sterker nog, het lijkt zelfs wel alsof ze haar dikke buik in de strijd gooit. Want er bestaat niet zoiets als te veel aandacht volgens Yuka. Tijdens de twee kerstdagen dat onze kinderen hier waren, waren de ohhh’s en ahhhh’s niet van de lucht. Met liefde kantelde Yuka zich op het ruggetje en hoppetaa, daar ligt het hele vrachtschip in vol ornaat.

Ruim vier weken geleden hebben we voor Yuka een leuke date geregeld. Een bijzonder knappe, enthousiaste en lieve Australian Shepherd heeft haar twee keer weten te verleiden.

Een goede fotograaf ben ik niet. En als boerin moet ik ook nog een heleboel leren. Maar een beetje rondstruinen op ons erf en op een knopje drukken lukt nog net. En zi hier het resultaat. Zitten best aardige tussen. Of zou dat komen omdat ik ze allemaal zo leuk vind?

Als kind ben ik vaak verhuisd. En behalve drukte en veel moeten doen, was het ook altijd gezellig. Precies dat hebben wij de afgelopen twee dagen ervaren. Vanaf vrijdagochtend half zes zijn we in heel goed gezelschap, namelijk al onze kinderen, aan de klus. En er mag nu al een labeltje ‘geslaagd’ aan wat mij betreft.

‘Later als ik groot ben, wil ik op een boerderij wonen met heel veel dieren’. Dit is wat er in mijn koppie zat toen ik een jaar of acht was. Inmiddels ben ik hard op weg naar de vijftig en ga ik het doen. Op het juiste moment kun je wachten tot je een ons weegt, dus vooruit met de geit.

“Waarom niet eigenlijk?” Rob heeft de gewoonte om nogal nuchtere vragen te stellen als ik twijfel. “Tja, om zoveel. Druk, nieuwe baan, eng, geen puppy willen houden, hectisch. En zo kan ik nog wel even doorgaan.”, was mijn antwoord. “Maar werden we de vorige keer niet allemaal heel blij van een nest pups bij ons in de woonkamer?”, was de volgende vraag van mijn man. Voor hem is het leven niet snel te veel of te druk. Het leven moet je leven is zijn motto. ‘Euh…ja, dat wel. Heel blij zelfs, bedacht ik me direct.

Het is dat ik met de kinderen heb afgesproken dat alles wat besproken wordt onder ons blijft. Maar man man, wat heb ik mooie uitspraken te horen gekregen van mijn jonge deelnemers.

‘Ik heb pijn in mijn keel mam’. ‘Getsie Toine’, zeg ik tegen mijn zeventienjarige zoon. ‘Let even goed op je voeding en ga vroeg naar bed’, was mijn antwoord. Ik geloof niet dat je voor die oplossing gestudeerd hoeft te hebben maar vaak helpt het wel.

‘Je leert het meest van je mislukkingen’. Een uitspraak die ik gisteren hoorde op tv. (Voor de geïnteresseerden; dat zei Maroeska, een deelnemer van ‘Heel Holland Bakt’)

Mijn partner is een rare vogel. Dikke kans dat juist dit de reden is dat ik hem zo leuk vind, want ik hou wel van een beetje gekkigheid.