Vijf kleine paprikaatjes

Ruim vier weken geleden hebben we voor Yuka een leuke date geregeld. Een bijzonder knappe, enthousiaste en lieve Australian Shepherd heeft haar twee keer weten te verleiden.

(lees hier meer over Yuka en haar date)

Er was wat doorzettingsvermogen voor nodig trouwens. Yuka is nogal verlegen en heeft de tijd nodig om even te ontdooien. Wel zo charmant vind ik eigenlijk. Om nou gelijk de deur open te doen is ook zowat. Maar goed, het geurtje dat ze speciaal voor deze gelegenheid had ontwikkeld, was nogal overheersend en daardoor niet te weerstaan voor Mason. Laat de natuur z’n gang maar gaan. Dus jippie…kans op een pups!

We hebben dit feestje al twee keer eerder meegemaakt met Tib (de moeder van Yuka) en zij ontwikkelde binnen een paar dagen een ongelofelijke honger. Ze jatte boterhammen van het aanrecht, griste een kippenpoot van de barbecue en heeft alle buggy’s met schattige kinderhandjes tijdens onze wandelingen nauwkeurig onderzocht op brood of koek. Met succes. Aan zoethoudertjes geen gebrek in buggyland. 

Met Yuka lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Al een paar dagen na haar dateweek maakt ze ons om 5.30 wakker. Of we haar bak willen vullen? Piepen, dralen en krabbelen. Het wordt niet eerder stil totdat ze heeft ontbeten.

Tijdens wandelingen vertikt ze het om zichzelf zelfstandig te vermaken en stoot voortdurend haar neus tegen mijn hand. Want daar komen nog wel eens lekkere snoepjes uit. En ja hoor, de aanhouder wint, want ik ben niet in de wieg gelegd voor een super consequente opvoeding. Zwichten is mijn achternaam. 

Vorige week heeft het ‘Yuka heeft honger’ verhaal een nieuw hoofdstuk gekregen. Toen ik 5 minuten weg was omdat ik mijn dochter Fenne van de bushalte oppikte, heeft Yuka een half bakje champignons en twee rauwe paprika’s van het aanrecht gejat en vol overgave naar binnen gewerkt. Als bewijs lagen er nog een paar witte zaadjes op het kleed. De rest is naar binnen gewerkt. Toen we haar vol ongeloof aankeken, keek ze vragend terug. Ik denk vanwege het gemis van een dipsausje ofzo.

Afgelopen donderdag mochten we naar de dierenarts voor de echo. Het was even klungelen want Yuka vertrouwde de donker kamer, de geur en het gekke kussen niet helemaal en de dierenarts-dames hadden weinig ervaring met het nieuwe apparaat. Maar na een beetje zoeken, zagen we wat donkere bolletjes met witte inhoud. De dierenartsen waren blij. Maar wat mij betreft is het allemaal nog niet zo zeker. De natuur doet gekke dingen. En zaad blijft zaad.