Het apparaat staat nog geen seconde op haar net kaalgeschoren buik en het is al duidelijk. ‘Ik zie zelfs al een hartje kloppen’, zei de dierenarts. Met natte ogen staar ik naar het grijszwarte scherm en geloof de dierenarts gelijk. Ik ben ontroerd door het natuurlijke wonder wat zich daar in haar buik afspeelt en aangedaan door het vertrouwen van mijn hond.
Ze vindt het namelijk maar niks, dat gefrunnik aan haar lijf door vreemde handen. En op je rug liggen met je poten uit elkaar is sowieso een idioot kwetsbare positie, dus ik snap haar wel. Na wat angstige blikken naar mij, geeft ze zich over en voel ik de spanning wegtrekken en wordt haar hoofd zwaar op mijn arm. Overgave aan je dierbare blijft altijd nog een kunst op zich.
De vorige keer tijdens haar dracht vrat Yuka de rauwe paprika en kipfilet van het aanrecht, nu eet ze soms twee dagen niet van haar eigen voer en lijkt geobsedeerd door kattenbrokjes. Ook graaft ze kuiltjes in het weiland en vindt daar iets onduidelijks. Maar het heet niet voor niets vruchtbare grond dus het zal vast iets bijdragen aan haar gezondheid. Verder is ze kampioen knuffelen en op de bank kruipen. De opvoeder in mij wat bankslapen betreft was al langer vertrokken en ik trek het honden-slaap-kleedje liefdevol onder haar billen.
Het is weer wat, een zwangere hond in huis. Zonder dat we er erg in hebben worden de grenzen opgerekt en wentelt Yuka zich in aandacht. Tenminste bij mij. Rob schiet altijd in de praktische modus. De puppygemeente moet namelijk groter, maar waar laten we dan de eettafel? En het liefst zet hij de verwarming nu al lager, want het vorige nest en een deur die vaak heeft opengestaan zodat de pups lekker konden buiten spelen, heeft ons een extra gasrekening van duizend euro bezorgd. Dus trek je lange onderbroek alvast maar aan Barrie want nog vier weken wachten en dan is het zover.
Reactie plaatsen
Reacties