Afrika, fragiel en een tikje verwend

Een keertje kijken is wel een goed plan volgens de toenmalige schoolleider. En dus word ik op een dinsdagochtend ergens in september een ochtendje meegenomen in het Nieuwkomersonderwijs. Samen met Taoufik en Clare ga ik daar na de herfstvakantie kinderen in één jaar Nederlands leren. Zij Nederlands en ik waarschijnlijk tien andere talen; Zuid-Afrikaans, Russisch, Spaans en een beetje Punjabi, om er maar een paar te noemen. Want na tien minuten begrijp ik direct dat al die verschillende voornamen, met bijbehorende tongvallen ook een uitdaging is. ‘Wacht maar tot F op school is’, was het antwoord van mijn collega’s, toen ik me hardop afvroeg of ik al die namen ooit onder de knie zou krijgen. Clare en Taoufik schudden nog meer verwachtingen zomaar uit de mouw. F was kennelijk het verheugen waard.

Maar goed, ik kan wel wat positieve afleiding gebruiken in deze fase van mijn leven. Qua onderwijs zit ik al een tijdje op een doodspoor en mijn persoonlijke leven heeft al helemaal een verdrietige dip. Wat dat betreft kan ik deze kinderen de hand schudden. Ook ik heb alles wat veilig was achter me gelaten en daar zelfs nog een klein trauma bij cadeau gekregen. Dus samen met de kinderen wentel ik me in de helende routine van elke dag naar school gaan en de geruststellende gedachte dat ik word gemist als ik er niet ben.

F heeft voor zichzelf een andere oplossing bedacht om alles wat nieuw en spannend is te controleren. Hij confisqueert licht dominant één van de gezamenlijke kapstokhaakjes en nestelt zich in een stoel om die vervolgens niet meer af te staan. Een goed gesprek gaat lastig met een leerling die geen Nederlands begrijpt en spreekt, dus samen met Clare en Taoufik checken we op creatieve wijze verschillende knoppen bij het Russische jongentje. En zo zijn er nog wel meer in onze groep. Afrikaans en onverstaanbaar, Oekraïens en fragiel en Iraans en een tikje verwend met tranen. 

In de maanden die volgen leren de kinderen Nederlandse woorden en mijn collega’s en ik vinden elkaar. Na een half jaar kan ik bevestigen dat het voelt alsof we met z’n drietjes een samengesteld gezin runnen. Hetzelfde is bij ons geen uitganspunt, maar juist de verschillen doen ertoe. Clare knutselt een microfoon en geeft Afrika een podium. Taoufik neemt Fragiel onder zijn vleugels, tovert een croissantje uit zijn tas en krijgt daarmee een glimlach en iets meer kleur op de doorschijnend witte wangen voor elkaar. Niet te meten stappen in de groei van deze kinderen.

Ook F voelt inmiddels de veiligheid en laat steeds meer van zichzelf zien. Langzaam zet hij nu echt voet in Nederland. Als we in een klein groepje aan het werk zijn, legt hij mij met handen, voeten en een beetje Google uit dat een aap niet alleen een wild dier is, maar ook een huisdier kan zijn. Pippi Langkous heeft er tenslotte ook een. Zodra hij in de gaten heeft dat ik daar niet zo snel aan had gedacht, kijkt hij mij lachend met een uitgestreken Smirnoff smoeltje aan.

Nog geen twee maanden later weigert hij een pizza te tekenen en kleuren. Omdat hij ons wel vaker uitdaagt met omtrekkende bewegingen richting zijn opdracht, doe ik een poging hem aan het werk te krijgen. ‘I don’t like pizza!, antwoord hij stellig als ik vraag waarom hij niet begint. Inmiddels ben ik wel een beetje gewend aan zijn weerstand en  ik reageer feller dat gepland. ‘Oké prima' zeg ik, ‘en nou in het Nederlands!’. Verongelijkt roept hij: ‘Ik vind pizza niet lief’. Verdraaid...een hele zin...hij heeft warempel toch opgelet en opgepikt.

En eerlijk gezegd snap ik F wel. Met twee verhuizingen en een hoop gedoe had ik eigenlijk dezelfde behoefte dit jaar; een haakje en een stoel. Zoveel meer is het niet. Want als het leven even niet zo fijn voelt, het pijn doet in je buik en het knettert in je hoofd, kun je maar beter weten waar je je jas moet ophangen en even mag gaan zitten.