‘Je leert het meest van je mislukkingen’. Een uitspraak die ik gisteren hoorde op tv. (Voor de geïnteresseerden; dat zei Maroeska, een deelnemer van ‘Heel Holland Bakt’)
Hoewel het vast niet voor iedereen en in alle situaties van toepassing is, zit er wel veel waarheid in. En aangezien Maroeska aardig meekomt in het bakgebeuren, heeft ze in het verleden vast veel misbaksels geproduceerd.
Helaas is onze maatschappij niet ingesteld op mislukkingen. Het tegenovergestelde eigenlijk. En voor kinderen is het al helemaal hard werken eerlijk gezegd.
Als je op een bepaalde leeftijd geen blokje tussen twee vingers kunt houden, kan bij het consultatiebureau een alarmbel afgaan. Ai…ouders, jullie hebben een kind gemaakt met vingertjes die nog niet deugen. Dat wordt oefenen!
En dit gaat nog wel even zo door. Want op school is mislukken al helemaal niet de bedoeling. Daar zijn toetsen en testen genoeg voor. Verder zijn scheve tanden niet meer de bedoeling, ingezakte voeten niet verantwoord en een paar keer pijn in de buik moet ook direct uit de weg worden geholpen. Kortom, het is niet meer de bedoeling dat er mislukt wordt.
Iedereen heeft daar vervolgens een behoorlijke klus aan. Ouders werken zich een ongeluk om te voorkomen dat kinderen bagger werkstukken inleveren, zonder gymkleren op school verschijnen of de verkeerde vriendjes hebben.
En kinderen krijgen die kopzorgen van hun ouders maar al te goed mee en kunnen daar niet van slapen. Wat vervolgens het volgende probleem van de ouders wordt en dat natuurlijk direct gefikst moet worden. En slaaptherapie wordt aangevraagd.
En zo is het nog een kunst om er een mislukking doorheen te krijgen. Je moet als kind van goeden huize komen om er een potje van te maken, je weken waardeloos te voelen, alleen maar slechte cijfers te halen of de een na de andere mislukking te hebben. Daar is talent voor nodig. En doorzettingsvermogen, dat ook.
Reactie plaatsen
Reacties