Vandaag staan er weer veel enthousiaste instructeurs in de bak om kinderen te leren paardrijden. Wat een droom voor veel kinderen is, is een behoorlijke energie slurpende activiteit voor instructeurs.
Paardrijles geven vergt nogal wat van de mens. En met name als je lesgeeft aan (kleine) kinderen. Zij hebben namelijk nog niet zoveel in te brengen op een pony. En dus vereist dit van de instructeur het nodige kunst- en vliegwerk om het leerzaam en veilig te houden.
Of je nou in de hoek van de rijbaan staat of je loopt naast een combinatie kind-pony, goede instructeurs zien veel. Het vergt buitengewoon veel concentratie om naast individuele aanwijzingen, de groep aan te sturen en dit ook nog eens geduldig, positief en veilig uit te voeren.
Meestal onder toeziend oog van ouders, andere kinderen, collega’s en andere bak-hangers. Daar moet je zeker voor in je schoenen staan. Voeg daar nog eens het in de gaten houden van alle potentiële ‘gevaren’ van buitenaf aan toe en vol is het hoofd van de instructeur.
Na één of meerdere lesuren kan een instructeur zich leeg voelen. Gelukkig meestal voldaan en positief. Maar er zijn zeker ook momenten dat je je onzeker kunt voelen. Had ik het kunnen voorkomen dat Marieke is gevallen? Was ik niet te kattig tegen die moeder die iets kwam vragen tijdens de les? En is vraagt Isabel nou gewoon om aandacht of is ze echt bang geworden?
Dus als je vandaag een instructeur ziet peinzen of even stil in een hoek ziet staan, bedenk dan dat het deze overwegingen zijn die hem of haar bezighouden. Het begeleiden van kinderen tijdens hun avontuur met paarden gaat de instructeur niet in de koude kleren zitten. Chapeau voor alle instructeurs die vandaag weer in de rijbaan staan!
Reactie plaatsen
Reacties