Is je ook al eens opgevallen dat kinderen regelmatig hele (persoonlijke) verhalen met je delen tijdens het leren paardrijden? Sommige instructeurs voelen zich zelfs weleens maatschappelijk werker, zoveel krijgen ze te horen. Over thuis, school of ouders. Er kunnen zomaar heftige verhalen bijzitten.
Een van de voorwaarden (er zijn er meer!) die deze eerlijkheid in gang kunnen zetten, is het ontbreken van oogcontact. Instructeur en ruiter zijn namelijk vaak samen bezig. Pony’s uit het weiland halen, poetsen, zadelen of uitstappen. Gek genoeg kan het ontbreken van oogcontact juist een gevoel van veiligheid oproepen bij het kind. Als iemand je aankijkt, zijn ontboezemingen soms gewoon heel spannend.
En dus zijn verhalen over scheidingen, moeilijkheden op school en andere aangrijpende situaties voor kinderen ineens een onderdeel van het hoofd van de instructeur. Hoe reageer ik? Moet ik hier iets mee? Ik moet eigenlijk beginnen met de les, maar kan ik dat wel maken? Deze vragen zijn heel normaal en getuigen alleen maar van een positieve betrokkenheid.
Vaak is luisteren, knikken, en wat mmmm mompelen genoeg. Het kind voelt zich gehoord en kan zijn/haar ei bij jou kwijt. Als je dan niet vervalt in oordelen of beleren, voelen kinderen zich fijn bij jou. Tel daar de warmte van de pony bij op en er kan een enorm positief gevoel ontstaan. Mooi toch!
Reactie plaatsen
Reacties